Charlie Chaplin, bizim ona seslendiğimiz adıyla; "ŞARLO!"... Benim gibi bir dönemin çocukları onun sessiz filmlerinin 8 mm'lik halini izleyerek büyüdüler... 70'li yılların hemen başlarında, ilkokul çağlarımda onun ve Laurel-Hardy çiftinin birbirinden komik, sakarlıklarla dolu sessiz filmlerini duvara yansıtarak oynatan çocuklardan biriydim ben. Bu şansı bana veren babamın yakın arkadaşı Murat amcayı, rahmetli Murat Kun'u bu yüzden bir kez daha sevgiyle anıyorum. Şimdilerin internet ortamında, elinde tabletle gezen, akıllı telefonu elinden düşürmeyen çocuklarının çooooook uzağında, naif ama sağlam bir dönemdi. Sinemayı bu sessiz filmlerle sevdim daha çocuk yaşta. Abimle paylaştığım odamın kapısına "SİNEMA CİHAN" yazarak, akraba çocuklarına, teyzemin, amcamın çocuklarına, kuzenlere bu sessiz filmleri oynattım odamın duvarında. Sanki aradan 500 yıl geçmiş gibi... Sahi o günlerdeki insanlık nereye gitti, insanlık neden bu kadar dar bir alana sıkıştı, insanlık neden geniş alanda değil artık, komedi ve mizah hayatlarımızdan neden bu denli geri düştü, 500 yıl geri gittiğimiz, sanki müthiş bir teknoloji yağmuru altında, her türlü güzelliğimizi yitirip, karanlık bir 21. yüzyıl yaşadığımız için olabilir mi?.. Ne dersiniz?..
CİHAN DEMİRCİ- AH! (16 Kasım 2016)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder